Πριν από 26 χρόνια, ο Bob Moore έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής motocross μετά από μια συγκλονιστική πορεία στην κατηγορία των 125 κ.εκ. με την Yamaha. Σήμερα, παραμένει ο πιο πρόσφατος παγκόσμιος πρωταθλητής του FIM Motocross στην Αμερική και ένας από τους πιο αξιοσέβαστους πρωταθλητές του αθλήματος.

Ο Moore κατάγεται από την Καλιφόρνια και είχε τεράστια επιτυχία στο Αμερικανικό Supercross, από νεαρή ηλικία. Όταν ήταν μόλις 18 ετών, ο Moore κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο στην πρώτη του κιόλας αγωνιστική σεζόν, κερδίζοντας το 1985 AMA 125 West Coast Supercross Championship. Μετά από αυτό, διέσχισε τον Ατλαντικό για να πραγματοποιήσει το όνειρό του, το οποίο δεν ήταν άλλο από το να πάρει μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Motocross FIM.

Οι φιλοδοξίες του, ωστόσο, δεν σταματούσαν εκεί. Ο Moore ήθελε πάρα πολύ να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής και δεν είχε σκοπό να επιστρέψει στην πατρίδα του μέχρι να πετύχει αυτόν τον στόχο.

Η συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Motocross, στην κατηγορία των 125 κ.εκ., με ιδιωτικές κυρίως μοτοσυκλέτες, δεν πέρασε απαρατήρητη. Στις τρεις πρώτες σεζόν, ο Αμερικανός βρισκόταν σταθερά στις πρώτες θέσεις, τερματίζοντας μέσα στους πρώτους 10 του πρωταθλήματος, μέχρι τον αγώνα του 1989 που κατόρθωσε να κατακτήσει την τέταρτη θέση στη γενική κατάταξη.

Το 1990, ο Moore εξασφάλισε τη δεύτερη θέση στην κατηγορία των 125 κ.εκ., κερδίζοντας οδηγούς όπως ο Stefan Everts, ενώ την επόμενη χρονιά πλησίασε περισσότερο από κάθε άλλη φορά στον τίτλο, τον οποίο και έχασε τελικά με διαφορά μόλις εννέα βαθμών από τον Βέλγο που ανακηρύχθηκε ο πλέον επιτυχημένος οδηγός Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων Motocross.

Πριν από τους αγώνες του 1992, η Yamaha υπέγραψε με τον Moore για να αγωνιστεί με την ομάδα της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Motocross, στην κατηγορία των 250 κ.εκ., και παρά το γεγονός ότι αυτή ήταν η πρώτη του εμφάνιση στη συγκεκριμένη κατηγορία, ο Αμερικανός εξασφάλισε και πάλι τη δεύτερη θέση, πίσω από τον συναθλητή του Donny Schmit, συμβάλλοντας στην κατάκτηση του τίτλου κατασκευαστή.

Μετά από μια ήσυχη σεζόν το 1993, η οποία περιλάμβανε και έναν τραυματισμό στο Foxhills, ο Moore επέστρεψε στην κατηγορία των 125 κ.εκ. για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1994, καθώς η Yamaha είχε μόλις κυκλοφορήσει την ανανεωμένη YZ125 με επικεφαλής τον Michelle Rinaldi.

Ο συνδυασμός αυτός φαινόταν ότι θα οδηγήσει στη νίκη από την πρώτη κιόλας στιγμή, καθώς ο Moore κέρδισε μια ολοκληρωτική νίκη στον πρώτο γύρο στο Gallarate της Ιταλίας και μια δεύτερη ολοκληρωτική νίκη για τη σεζόν στον τρίτο γύρο στο Carlos Paz της Αργεντινής.

Ακολούθησαν και άλλες νίκες στα Grand Prix της Σουηδίας και της Γερμανίας και, οδεύοντας προς τον τελικό γύρο στο Foxhills, ο Moore βρισκόταν πλέον πολύ κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος που κυνηγούσε όλα τα χρόνια. Στην πίστα που τον είχε οδηγήσει στο νοσοκομείο την προηγούμενη χρονιά, ο Αμερικανός - ώντας σε εξαιρετική φόρμα - κέρδισε τον πρώτο αγώνα πλησιάζοντας ακόμα περισσότερο τον στόχο του, ενώ ο χρόνια αντίπαλός του Alessio Chiodi τερμάτισε μόλις πέμπτος.

Ο Ιταλός επανήλθε δριμύτερος, κερδίζοντας τον δεύτερο αγώνα, αλλά η εξασφάλιση της δεύτερης θέσης από τον Moore, του έδωσε ένα ασφαλές προβάδισμα 36 βαθμών, το οποίο σήμαινε ότι χρειαζόταν μόλις τέσσερις βαθμούς στο Borgloom, στο Βέλγιο, για να στεφθεί πρωταθλητής.

Στο Βέλγιο, ο Moore δεν έχασε την ψυχραιμία του ούτε μία στιγμή, κυριαρχώντας στον αγώνα και κατακτώντας τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Motocross 1994, στην κατηγορία των 125 κ.εκ. Είχε λίγο χρόνο για να γιορτάσει, αλλά κέρδισε και πάλι στον δεύτερο αγώνα κλείνοντας τη σεζόν όπως ακριβώς την είχε ξεκινήσει, με μια νίκη στο Grand Prix.

Ο Moore συνέχισε να αγωνίζεται στις κατηγορίες των 125 και 250 κ.εκ. κερδίζοντας συνολικά 28 αγώνες στην καριέρα του, την οποία και συνέχισε με επιτυχία ως μάνατζερ ομάδων. Επίσης, ίδρυσε το διάσημο Road 2 Recovery Foundation και το 2017 συμπεριλήφθηκε στο AMA Hall of Fame για τα επιτεύγματά του στο άθλημα.