Το 1973, ένα χρόνο μετά την πρώτη συμμετοχή της Yamaha στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα FIM Motocross, ο Hakan Andersson οδήγησε την νέας σχεδίασης YXM250 στον ιστορικό πρώτο Παγκόσμιο τίτλο της εταιρείας, κερδίζοντας την κατηγορία των 250 κ.εκ.

Πριν από τη χρονιά που έδωσε το πρωτάθλημα στη Yamaha, ο Σουηδός σταρ είχε ήδη καθιερωθεί ως ο κορυφαίος αναβάτης στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα FIM Motocross. Το 1966, έχοντας αποκτήσει όνομα στην πατρίδα του, ο Andersson έκανε ένα εκτυφλωτικό ντεμπούτο στα GP στη Σουηδία, τερματίζοντας τρίτος στον πρώτο του αγώνα, στη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Παρόλο που ένα σκασμένο λάστιχο τον έθεσε εκτός αγώνα στον δεύτερο γύρο, οι δυνατότητες του Andersson είχαν γίνει σαφείς και συμμετείχε σε ολόκληρο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1967 στην κατηγορία των 250 κ.εκ. Ο γεννημένος στην Uddevalla αναβάτης τερμάτισε έκτος στην παρθενική του σεζόν και τον επόμενο χρόνο θα κέρδιζε το πρώτο του GP στο Holice της Τσεχοσλοβακίας μετά από μια διπλή νίκη σε αγώνες.

Δυστυχώς, το 1968, και ενώ βρισκόταν στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας πίσω από τον Joel Robert, ο Andersson έσπασε το δεξί του πόδι στο ολλανδικό GP και ξαναγύρισε στο GP το 1969, καθώς η ομάδα του τον μετέθεσε στο πρωτάθλημα Trans Am στις Ηνωμένες Πολιτείες για την περαιτέρω προσαρμογή του.

Ο Andersson επέστρεψε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα το 1970 αλλά ακόμα δεν είχε αναρρώσει πλήρως από το ατύχημα του 1968 και τερμάτισε 13ος στην τελική κατάταξη του πρωταθλήματος.

Δίνοντας το βάρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα FIM Motocross του 1971, ο Andersson πλησίασε ακόμα περισσότερο στην ιδανική αγωνιστική κατάσταση και έκανε μια εκπληκτική σεζόν, τερματίζοντας στη δεύτερη θέση της γενικής κατάταξης, βοηθώντας την Team Sweden να καταταγεί στη δεύτερη θέση του Trophée des Nations εκείνης της χρονιάς, ενώ στέφθηκε επίσης πρωταθλητής Σουηδίας.

Τότε, πριν από τη σεζόν του 1972, η Yamaha ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα FIM Motocross με αναβάτη τον Andersson με τη YZ637 στην κατηγορία των 250 κ.εκ. Οι νίκες δεν άργησαν να έρθουν, καθώς ο Andersson κέρδισε το σουηδικό και το ελβετικό Grand Prix για να τερματίσει δεύτερος για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.

Ανέκαθεν στην αναζήτηση της καινοτομίας, η Yamaha παρουσίασε τη YZM250 κατά τη διάρκεια της σεζόν του 1973, η οποία διέθετε ένα νέο σύστημα ανάρτησης τύπου Monoshock, το οποίο παρείχε επιπλέον ευστάθεια στις έντονες ανωμαλίες της πίστας, ενώ παράλληλα προσέφερε βελτιωμένη αντοχή.

Αυτές οι αναβαθμίσεις εφαρμόστηκαν κατά τον τρίτο γύρο στο Wuustwezel του Βελγίου, όπου ο Andersson πέτυχε μια πρώτη νίκη στη σεζόν, στο ντεμπούτο της μοτοσυκλέτας. Αυτή η δυναμική συνεχίστηκε και στους επόμενους δύο γύρους, καθώς ο Σουηδός πέτυχε τρεις διαδοχικές νίκες σε συνεχόμενα GP, κατακτώντας το χρυσό στο Ελβετικό και στο Πολωνικό Grand Prix στο Payerne και το Szczecin, αντίστοιχα.

Οι αγωνιστικές νίκες στη Γιουγκοσλαβία (Orehova vas) και στη Γαλλία (Cassel) ακολουθήθηκαν από άλλη μια νίκη στο Φινλανδικό Grand Prix της Hyvinkää και επιστρέφοντας στο GP της πατρίδας του, στη Σουηδία, ο Andersson βρισκόταν στα πρόθυρα του παγκόσμιου τίτλου.

Μετά από μια εμφατική διπλή νίκη και με την πέμπτη νίκη σε GP της σεζόν στην πίστα του Ulricehamn, ο Andersson στέφθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής FIM Motocross για το 1973, σε μια τοποθεσία που απείχε λιγότερο από δύο ώρες από την περιοχή όπου μεγάλωσε.

Στην αρχή της επόμενης σεζόν, ο Andersson υπέστη σοβαρό τραυματισμό στη μέση, παρ' όλα αυτά κατάφερε να τερματίσει έκτος στο πρωτάθλημα των 250 κ.εκ. Κέρδισε επίσης το Motocross of Nations για πρώτη φορά με την Team Sweden στο τέλος αυτής της σεζόν.

Κατέλαβε τη δεύτερη θέση στη σεζόν του 1975, πριν η Yamaha αποσυρθεί από τους αγώνες λόγω της πετρελαϊκής κρίσης. Ο Andersson συνέχισε να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα των 250 κ.εκ. Ανέβηκε στην κατηγορία των 500 κ.εκ. το 1977 και πήρε την προσωπική του νίκη στο Motocross of Nations εκείνης της χρονιάς.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, συνέχισε να απολαμβάνει επιτυχίες στο Σουηδικό πρωτάθλημα, προσθέτοντας στους τίτλους του 1971 και του 1974 ακόμα τρεις συνεχόμενους τίτλους, μεταξύ 1977 και 1979. Συνολικά, ο Andersson κατέκτησε εννέα νίκες σε GP πριν αποσυρθεί από τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα στο τέλος της δεκαετίας του 1970.