Jarno Saarinen – The Flying Finn - 1972, 250 κ.εκ., Βέλγικο Πρωτάθλημα, Spa-Francorchamps

Λόγω των δραστικών αλλαγών στους τεχνικούς κανονισμούς στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας Μοτοσυκλετών στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, η Yamaha αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τη συμμετοχή της ως κατασκευαστής, αλλά διατήρησε την παρουσία της στους αγώνες με την κυκλοφορία των TD-2 και TR-2, δύο δίχρονων μοτοσυκλετών υψηλών επιδόσεων, στους αγώνες δρόμου και μέσω νέων προκλήσεων στο motocross. Το πάθος της Yamaha για τους αγώνες δρόμου συνέχιζε να υπάρχει. Βελτίωνε συνεχώς τις αγωνιστικές μοτοσυκλέτες της και εισήγαγε ειδικά εξαρτήματα αγώνων και μοντέλα προηγμένης ανάπτυξης, για την υποστήριξη ταλαντούχων αναβατών όπως ο Phil Read, ο Jarno Saarinen και ο Kent Andersson στις κατηγορίες 350 κ.εκ, 250 κ.εκ. και 125 κ.εκ.

Το πάθος της ήταν τόσο μεγάλο που η Yamaha αποδέχτηκε τελικά την πρόκληση, να επιστρέψει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Grand Prix. Και το πραγματοποίησε το 1973 με την YZR500 (0W20), πρώτης γενιάς στην κατηγορία 500 κ.εκ. και με την YZR250 (0W17 – βασισμένη στην YZ635, μια υγρόψυκτη έκδοση της αγωνιστικής μοτοσυκλέτας TD-2 στην κατηγορία των 250 κ.εκ. Αναβάτες της Yamaha ήταν οι Jarno Saarinen και Hideo Kanaya και για τις δύο κατηγορίες. Αυτοί οι δύο αναβάτες εξέπληξαν τους πάντες με την επιτυχία τους με τις νέες μηχανές της Yamaha, με νίκες και μερικούς τερματισμούς 1ης και 2ης θέσης στους πρώτους γύρους. Ωστόσο, το νικηφόρο σερί της Yamaha διακόπηκε αναπάντεχα όταν ο Jarno Saarinen βρήκε τραγικό θάνατο σε ένα ατύχημα στο Nations GP στη Monza. Η Yamaha απέσυρε την εργοστασιακή της ομάδα από όλους τους υπόλοιπους αγώνες εκείνον το χρόνο.

Το βάθρο του Γαλλικού GP με τους Jarno Saarinen και Hideo Kanaya το 1973

Η ανασχεδιασμένη ανάρτηση έκανε το αγωνιστικό της ντεμπούτο με τον Giacomo Augustini το 1974

Το 1974, η Yamaha ξανάρχισε τους αγώνες ως κατασκευαστής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Grand Prix με την YZR500 (0W20), χρησιμοποιώντας μια ανάρτηση monocross, την YZ634 YZR350 (0W16) και μια TZ750 (0W19) εργοστασιακών προδιαγραφών κατηγορίας 700 κ.εκ. Ο αναβάτης της Yamaha, Giacomo Agostini, οδήγησε την TZ750 σε διαδοχικές νίκες στην Daytona 200 και Imola 200 και ακολούθησε με νίκες στην κατηγορία 500 κ.εκ. του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Grand Prix στην Αυστρία και την Ολλανδία. Την ίδια χρονιά, οι αγωνιστικές μοτοσυκλέτες TZ350, TZ250 και TA 125 απέδιδαν θεαματικά, βοηθώντας τη Yamaha να κερδίσει τον τίτλο του Πρωταθλήματος Κατασκευαστών σε τέσσερις κατηγορίες (125 κ.εκ, 250 κ.εκ, 350 κ.εκ. και 500 κ.εκ.).

Το 1975, ο Agostini κέρδισε ξανά τον τίτλο του καλύτερου αναβάτη με μια πλήρως ανασχεδιασμένη και μικρότερων διαστάσεων YZR500 (0W23). Ο συναθλητής του Tanaya τερμάτισε 3ος στην κατάταξη και, επιπλέον, ο Johnny Cecotto κέρδισε τον τίτλο στην κατηγορία των 350 κ.εκ. Μετά την αποχώρηση της που διήρκησε έναν χρόνο, η Yamaha επέστρεψε το 1977 με τον Agostini, τον Cecotto και τη νέα YZR500 (0W35). Παρά τις σκληρές μάχες που έδωσαν, δεν μπόρεσαν να κερδίσουν ξανά τον τίτλο εκείνον το χρόνο. Στις κατηγορίες των 250 κ.εκ. και 350 κ.εκ. για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Grand Prix, ο αναβάτης της Yamaha, Takazumi Katayama, πάλεψε με πάθος. Κατέκτησε την 2η θέση στην κατηγορία των 250 κ.εκ. το 1976 και πήρε τον τίτλο σε αυτή των 350 κ.εκ. το 1977, οδηγώντας μια TZ350 που μετατράπηκε για να έχει τρεις κυλίνδρους.

Ο αγωνιζόμενος θρύλος Giacomo Agostini κέρδισε τον πολυπόθητο τίτλο της κατηγορίας 500 κ.εκ. με μία Yamaha το 1975

Ο τρεις φορές στα 500 κ.εκ Παγκόσμιος Πρωταθλητής Kenny Roberts – “King Kenny” – πάνω σε μία κιτρινόμαυρη YZR500 το 1978

Ωστόσο, με έναν μόνο τίτλο Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Grand Prix στην κατηγορία 500 κ.εκ., η Yamaha ήταν διατεθειμένη να διεκδικήσει ξανά τον τίτλο. Η άφιξη της YZR500 (0W35K), με βελτιωμένη ισχύ σε όλο το εύρος στροφών χάρη στο Yamaha Power Valve System (YPVS), το οποίο έλεγχε τον χρονισμό εισαγωγής και εξαγωγής για την εξάλειψη των κενών ροπής σε όλη τη γκάμα στροφών, το 1977 και ο "Βασιλιάς" Kenny Roberts, ο οποίος πήρε τη θέση του Giacomo Agostini το 1978 και με το μοναδικό του στυλ οδήγησης, η Yamaha βρήκε έναν τρομερό συνδυασμό. Ο Roberts είχε εξασφαλίσει τον τίτλο στη Yamaha στην κατηγορία των 500 κ.εκ. του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος για τρία συνεχόμενα χρόνια από το 1980.

Στο motocross, η Yamaha έστρεψε το ενδιαφέρον της στους αγώνες της Ευρώπης – την πατρίδα του motocross. Μετά τη νίκη τους στην κατηγορία Senior και Junior στα 250 κ.εκ. στο Πρωτάθλημα Motocross All Japan, οι Tadao Suzuki και Hideaki Suzuki στάλθηκαν σε μια ευρωπαϊκή περιοδεία μηχανοκίνητου αθλητισμού. Διαγωνιζόμενοι σε αγώνες της κατηγορίας Junior, οι δύο αναβάτες και η μετατραπείσα DT-1s τους, ήταν τα φαβορί του πρωταθλήματος. Ωστόσο, στους κορυφαίους αγώνες, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το χάσμα μεταξύ της απόδοσης της μηχανής, της αντοχής και της δεξιότητας του αναβάτη ήταν μεγαλύτερο από το αναμενόμενο.

Ο Tadao Suzuki οδηγώντας μία DT-1 βασισμένη στην YZ624 στο Πρωτάθλημα All Japan Motocross το 1971

Ο Hakan Andersson κέρδισε το 1973 Παγκόσμιο Τίτλο πάνω στην εξοπλισμένη Monocross YZM250

Χάρη στον παγκόσμιο πρωταθλητή motocross κατηγορίας 250 κ.εκ., Thorsten Haller, ο οποίος έγινε σύμβουλος της Yamaha με την πλούσια εμπειρία του στο motocross, η Yamaha έλαβε μέρος το 1972 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Motocross με τις νέες και εξελιγμένες YZ637 (250 κ.εκ.), YZ639 (360 κ.εκ.) και το YZ642 ( 460 κ.εκ., 500 κ.εκ.), όλες εξοπλισμένες με την πίσω ανάρτηση Thermal Flow που ανέπτυξε η ίδια η Yamaha. Ο αναβάτης της Yamaha Hakan Andersson κατέκτησε την πρώτη  του νίκη στον σουηδικό αγώνα και κατετάγη 2ος για εκείνη τη σεζόν.

Την ίδια χρονιά στην Ιαπωνία, η Yamaha ξεκίνησε την ανάπτυξη της νέας ανάρτησης monocross. Μετά τη μονοπώληση των κορυφαίων θέσεων του Πρωταθλήματος Motocross All Japan το 1973, η Yamaha απέκτησε αρκετή εμπιστοσύνη στο επίπεδο απόδοσης αυτού του νέου συστήματος, το οποίο χρησιμοποίησε στη YZM250 (0W12) στη μέση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της κατηγορίας 250 κ.εκ. Ο Hakan Andersson κέρδισε τον πρώτο τίτλο Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Motocross της Yamaha, στους αναβάτες αλλά και τους κατασκευαστές.

Μετά από πολλές απόπειρες στην κατηγορία των 500 κ.εκ., τελικά ο Heikki Mikkola με την εργοστασιακή μηχανή YZM400 396 κ.εκ., κέρδισε 12 από τους 24 γύρους της σεζόν του 1977, για να φέρει στη Yamaha τον πρώτο τίτλο στην κατηγορία αυτή. Τον επόμενο χρόνο, και πάλι ο Mikkola έφερε στη Yamaha έναν δεύτερο συνεχόμενο τίτλο αναβάτη, καθώς και τον πρώτο τίτλο κατασκευαστή της Yamaha στην κατηγορία των 500 κ.εκ. με μια YZM400 (0W39) που έφερε έναν ακόμα πιο μικρό κινητήρα και ελαφρύτερη ανάρτηση monocross. Στις ΗΠΑ, γύρω στο 1972, το motocross έφτασε στην ακμή του με τη συναρπαστική σειρά National Motocross Series AMA 500 κ.εκ. και 250 κ.εκ. και την εκδήλωση Supercross που είχ μεγάλη θεαματικότητα. Η Yamaha συνέβαλε σε αυτόν τον ενθουσιασμό στέλνοντας τους κορυφαίους αναβάτες της στις ΗΠΑ μέσω της Yamaha International Corporation (YIC). Από το 1976 έως το 1979 ο Bob Hannah κέρδισε επτά τίτλους AMA Supercross και Motocross. Ενώ το 1977 ο Broc Glover πήρε τον τίτλο υπαίθριου AMA Motocross στην κατηγορία 120 κ.εκ. τρεις συνεχόμενες χρονιές και αργότερα στη δεκαετία του 80, ήταν τρεις διαδοχικές φορές νικητής στην κατηγορία των 500 κ.εκ.

Bob “Hurricane” Hannah – κέρδισε τρία διαδοχικά AMA Supercross Πρωταθλήματα

Το 1979 ήταν επίσης η αρχή μιας νέας αγωνιστικής περιπέτειας, του ράλι Παρίσι-Ντακάρ, ενός αγώνα περίπου 10.000 χιλιομέτρων, που ξεκινούσε από το Παρίσι και διέσχιζε τις αχανείς ερήμους πολλών αφρικανικών χωρών πριν φτάσει στο τέρμα του, το Ντακάρ της Σενεγάλης, μια περιπέτεια για κάθε ερασιτέχνη οδηγό. Στο ράλι συμμετείχε ένας Γάλλος ανεξάρτητος οδηγός αγώνων, ο Cyril Neveu, σε μια μετατραπείσα εργοστασιακή XT500 (τετράχρονο, μονοκύλινδρο, εκτός δρόμου μοντέλο). Ο Neveu κατέκτησε την 1η θέση, τόσο με μοτοσυκλέτα όσο και με αυτοκίνητο. Ο Gilles Comte, ο αναβάτης του γαλλικού εισαγωγέα της Yamaha, Sonauto, εκείνη την εποχή, ήταν 2ος συνολικά σε μια μετατραπείσα XT500. Και η Marie Ertaud κατέκτησε την κορυφαία θέση στην κατηγορία των γυναικών, επίσης σε μια μετατραπείσα XT500. Την επόμενη χρονιά, η μετατραπείσα XT500 επέδειξε τη συντριπτική υπεροχή της, κερδίζοντας τις κορυφαίες θέσεις, με τον Neveu να τερματίζει 1ος για ακόμη μια φορά.

Ο Cyril Neveu κέρδισε το πρώτο Dakar Rally οδηγώντας XT500

Ο γκουρού των trials - Mick Andrews εν ώρα δράσης κατά τη διάρκεια παράδοσης μαθημάτων Yamaha trial το 1973

Οι αγώνες trial είναι άλλη μια κατηγορία που αξίζει να μνημονεύσουμε. Παλιότερα, μία μειονότητα φίλων των αγώνων στην Ιαπωνία ήταν εξοικειωμένη με το άθλημα, αλλά απέκτησε γρήγορα ευρύτερη προσοχή. Επιδιώκοντας να πρωτοπορήσει σε νέες αγορές, η Yamaha ανέπτυξε το πρώτο trial μοντέλο παραγωγής, το TY250. Το 1973, ο Mick Andrews, ο οποίος συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα trial και στo Scottish Six Days Trial με ένα πρωτότυπο TY250, προσκλήθηκε στην Ιαπωνία για επιδείξεις trial με τη Yamaha, οι οποίες εντυπωσίασαν τους 95.000 οπαδούς που τις παρακολούθησαν. Ο Haruo Kimira κέρδισε το πρώτο πρωτάθλημα All-Japan Trial με TY250. Χάρη σε αυτές τις δύο εκδηλώσεις, η δημοτικότητα της TY250J ανέβηκε στα ύψη. Το 1974, το πρωτάθλημα All-Japan Trial μετατράπηκε σε σειρά και η ο Hiroshi Kondo κατέκτησε τον τίτλο με μια TY250J. Μετά το αποκορύφωμα της άνθησης της οικονομίας, η ζήτηση για μοτοσυκλέτες trial άρχισε να φθίνει γρήγορα. Η ευκαιρία να διεκδικήσει ξανά τον τίτλο θα δινόταν σε μεταγενέστερη εποχή.