Zesentwintig jaar geleden werd Bob Moore wereldkampioen motorcross na een sensationeel 125 cc-seizoen met Yamaha. Tot de dag van vandaag is hij nog steeds de meest recente Amerikaanse winnaar van het FIM Wereldkampioenschap Motorcross en een van de meest gerespecteerde kampioenen van de sport.

Moore, afkomstig uit Californië, kende al vanaf jonge leeftijd enorm veel succes in het Amerikaanse Supercross-circuit. Op slechts 18-jarige leeftijd behaalde Moore zijn eerste titel in zijn debuutseizoen, de winst van het AMA 125 West Coast Supercross kampioenschap van 1985, alvorens hij de reis over de Atlantische Oceaan naar Europa maakte om zijn droom om te racen in het FIM Wereldkampioenschap Motorcross werkelijkheid te maken.

Zijn ambities reikten echter verder. Moore moest en zou wereldkampioen worden en hij zou de reis naar huis pas maken nadat dat doel was bereikt.

Tijdens zijn deelname aan het Wereldkampioenschap in de 125 cc-klasse, voornamelijk gereden op privémotoren, bleven de talenten van Moore niet onopgemerkt. In zijn eerste drie seizoenen was de Amerikaan voortdurend in de voorhoede terug te vinden en eindigde hij in de top 10 van het kampioenschap, totdat hij in 1989 zijn doorbraak maakte met een vierde plaats in het totaalklassement.

In 1990 werd Moore tweede in het 125 cc-kampioenschap en liet hij onder andere Stefan Everts achter zich. Het jaar daarop kwam hij dichterbij dan ooit en miste de titel op slechts negen punten achter de Belg, die de meest succesvolle coureur in het wereldkampioenschap motorcross zou worden.

Voorafgaande aan het seizoen van 1992 legde Yamaha Moore vast om voor hen deel te nemen aan het Wereldkampioenschap Motorcross in de 250 cc-klasse, en hoewel dit pas zijn eerste uitstapje naar deze klasse was, wist de Amerikaan opnieuw de tweede plaats te pakken achter collega Yamaha-coureur Donny Schmit, en hielp hij het merk aan de constructeurstitel.

Na een rustig seizoen van 1993, waarin Moore geblesseerd raakte op Foxhills, keerde Moore in 1994 terug naar het 125 cc-wereldkampioenschap, omdat Yamaha juist de vernieuwde YZ125 had geïntroduceerd, afgesteld door Michelle Rinaldi.

Dit was direct vanaf het begin een winnende combinatie, want Moore claimde de totaaloverwinning in de eerste ronde in Gallarate, Italië, en behaalde zijn tweede totaaloverwinning van het seizoen in de derde ronde in Carlos Paz, Argentinië.

Verdere Grand Prix-overwinningen in Zweden en Duitsland volgden, en aan de vooravond van de voorlaatste ronde op Foxhills was hij die ongrijpbare eerste titel al dicht genaderd. Op het circuit waar hij het jaar daarvoor in het ziekenhuis belandde, was de Amerikaan in goede vorm en behaalde hij de overwinning in de eerste manche. Hierdoor kwam de titel nog dichterbij, aangezien rivaal Alessio Chiodi niet verder reikte dan de vijfde plaats.

De Italiaan kwam terug met winst in de tweede race, maar de constante rit van Moore naar de tweede plaats leverde hem een schier onoverbrugbare voorsprong van 36 punten in het klassement op. Dit betekende dat hij slechts vier punten nodig had in het Belgische Borgloom om tot kampioen te worden gekroond.

In België raakte Moore nooit in paniek en domineerde hij de eerste manche, waarmee hij het Wereldkampioenschap Motorcross 1994 in de 125 cc-klasse binnen had. Hij had weinig tijd om te vieren, maar won opnieuw in de tweede manche. Zodoende beëindigde hij het seizoen zoals hij het was begonnen: met een Grand Prix-overwinning.

Moore bleef deelnemen in de 125 cc- en 250 cc-klassen en behaalde uiteindelijk 28 raceoverwinningen gedurende zijn carrière. Daarna kende hij nog een succesvolle carrière als teammanager. Hij gaf ook de aanzet tot de vermaarde Road 2 Recovery Foundation en werd in 2017 opgenomen in de AMA Hall of Fame als eerbetoon voor zijn prestaties in de sport.