In 1973, een jaar nadat Yamaha voor het eerst deelnam aan het FIM Wereldkampioenschap Motorcross, reed Hakan Andersson met de nieuw ontwikkelde YXM250 naar een historische eerste wereldtitel in de 250 cc-klasse.

Voorafgaand aan het kampioenswinnende seizoen had de Zweedse ster Andersson al furore gemaakt als topper in het FIM Wereldkampioenschap Motorcross. Nadat hij zich had opgewerkt in de ranglijsten in eigen land, maakte Andersson in 1966 een sprankelend GP-debuut met een derde plaats in zijn allereerste wereldkampioenschapsrace.

Hoewel hij in de tweede race door een lekke band niet kon meestrijden om de ereplaatsen, was het potentieel van Andersson overduidelijk, en in 1967 nam hij deel aan het volledige WK-seizoen in de 250 cc-klasse. De in Uddevalla geboren coureur eindigde in zijn debuutseizoen als zesde. Het jaar daarop won hij zijn eerste GP, in Holice, Tsjechoslowakije, door beide manches te winnen.

In 1968 brak Andersson helaas zijn rechterbeen tijdens de Nederlandse GP. Op dat moment stond hij tweede in het klassement, achter Joel Robert. Hij keerde niet terug in 1969, omdat zijn team hem naar het Trans Am-kampioenschap in de Verenigde Staten stuurde voor verdere revalidatie.

Andersson keerde in 1970 terug in het wereldkampioenschap. Hij was echter nog steeds niet volledig hersteld van het voorval in 1968 en eindigde als 13e in het eindklassement.

Andersson richtte zich volledig op het FIM Wereldkampioenschap Motorcross van 1971. Hij was weer bijna volledig fit en reed een fantastisch seizoen met uiteindelijk een tweede plaats in het klassement. Mede hierdoor behaalde Team Zweden dat jaar de tweede plaats in de Trophée des Nations. Ook werd hij gekroond tot Zweeds kampioen.

Op dat moment, voor het begin van het seizoen 1972, maakte Yamaha bekend toe te treden tot het FIM Wereldkampioenschap Motorcross, met Andersson op een YZ637 in de 250 cc-klasse. Overwinningen volgden snel. Andersson won de Zweedse en Zwitserse Grand Prix en eindigde voor de tweede keer op rij als tweede in het eindklassement.

In zijn onophoudelijke streven naar innovatie, introduceerde Yamaha in het seizoen 1973 de YZM250 met een nieuw Monoshock-veersysteem dat extra stabiliteit bood bij zware hobbels en de duurzaamheid verbeterde.

Deze upgrades werden voor het eerst toegepast in de derde ronde, in het Belgische Wuustwezel, en Andersson reed bij het debuut van de motor naar de eerste GP-overwinning van het seizoen. Het momentum zette zich voort tijdens de twee volgende ronden, zodat de Zweed drie opeenvolgende GP-overwinningen op rij behaalde en goud won in respectievelijk de Zwitserse Grand Prix in Payerne en de Poolse Grand Prix in Szczecin.

Raceoverwinningen in Joegoslavië (Orehova vas) en Frankrijk (Cassel) werden gevolgd door nog een GP-overwinning tijdens de Finse Grand Prix in Hyvinkää, en op weg naar zijn thuis-GP in Zweden stond Andersson aan de vooravond van het winnen van de wereldtitel.

Een eclatante dubbele overwinning en zijn vijfde GP-zege van het seizoen op het circuit van Ulricehamn leverde Andersson het FIM Wereldkampioenschap Motorcross van 1973 op, nog geen twee uur rijden van waar hij opgroeide.

Aan het begin van het daaropvolgende seizoen liep Andersson een ernstige rugblessure op, maar hij behaalde toch nog de zesde plaats in het 250 cc-kampioenschap. Aan het einde van dat seizoen won hij ook voor het eerst de Motocross des Nations met Team Zweden..

In het seizoen 1975 werd hij tweede, waarna Yamaha zich terugtrok uit de racewereld in verband met de oliecrisis. Andersson bleef deelnemen aan het 250 cc-kampioenschap, maakte in 1977 de overstap naar de 500 cc-klasse en behaalde dat jaar de individuele overwinning in de Motocross des Nations.

In deze periode bleef hij tevens successen behalen in het Zweedse nationale kampioenschap, en voegde in de periode van 1977 tot 1979 nog drie opeenvolgende titels toe aan zijn eerdere titels van 1971 en 1974. In totaal behaalde Andersson negen GP-overwinningen voordat hij aan het einde van de jaren 70 afscheid nam van het wereldkampioenschap racen.