W 1973 roku, rok po włączeniu się przez Yamahę do rywalizacji w FIM Motocross World Championship, Hakan Andersson, jadący na nowo opracowanym motocyklu YXM250, dał zespołowi pierwszy w historii tytuł mistrza świata w klasie 250 cm3.

Anderson już wcześniej był gwiazdą w rodzinnej Szwecji i miał ugruntowaną pozycję lidera w FIM Motocross World Championship. W 1966 roku, po pokonaniu wszystkich szczebli krajowych, Andersson zadebiutował w GP Szwecji, zajmując trzecie miejsce w swoim pierwszym wyścigu mistrzostw świata.

W drugim wyścigu przebita opona wyeliminowała go z rywalizacji, ale potencjał Anderssona był oczywisty i w roku 1967 wystartował od początku w serii mistrzostw świata w klasie 250 cm3. Urodzony w Uddevalli zawodnik zajął w swoim debiutanckim sezonie szóste miejsce, a w następnym roku po podwójnym zwycięstwie w wyścigu wygrał swoje pierwsze GP w czeskich Holicach.

Niestety w 1968 roku, zajmując drugą pozycję za Joelem Robertem, Andersson złamał prawą nogę podczas GP Holandii i sezon 1969 spędził na rehabilitacji.

W 1970 roku znów walczył w mistrzostwach świata, ale był daleki od swojej dawnej formy sprzed wypadku i w klasyfikacji końcowej zajął dopiero 13. miejsce.

W 1971 roku Andersson skupił całą uwagę na FIM Motocross World Championship. Forma powoli wracała i po dobrym sezonie zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, dając też drugie miejsce reprezentacji Szwecji w zawodach Trophée des Nations oraz zdobywając tytuł mistrza Szwecji.

To wtedy, przed sezonem 1972, Yamaha postanowiła wejść do FIM Motocross World Championship z Anderssonem na motocyklu YZ637 w kategorii 250 cm3. Szwed wkrótce wygrał Grand Prix Szwecji i Szwajcarii, drugi rok z rzędu zajmując drugie miejsce w klasyfikacji generalnej.

W ciągłej pogodni za innowacjami, w sezonie 1973 Yamaha wprowadziła do rywalizacji motocykl YZM250 z nowym mocniejszym układem zawieszenia Monoshock, zapewniającym dodatkową stabilność na wymagających terenach.

Te ulepszenia zostały wprowadzone w trzeciej rundzie w Wuustwezel, w Belgii i pomogły Anderssonowi odnieść w tym sezonie pierwsze zwycięstwo w GP. Ta tendencja utrzymywała się w kolejnych dwóch rundach, a Szwed wygrał trzy kolejne GP z rzędu, zdobywając złoto w Grand Prix Szwajcarii i Polski odpowiednio w Payerne i Szczecinie.

Po zwycięstwach w wyścigach w Jugosławii (Orehova vas) i Francji (Cassel), przyszła kolej na triumf w Grand Prix Finlandii w Hyvinkää, a przed GP Szwecji Andersson tytuł mistrza świata miał już praktycznie zapewniony.

Zdecydowane podwójne zwycięstwo i piąte w sezonie zwycięstwo w GP na torze Ulricehamn, niecałe dwie godziny jazdy od miejsca, w którym dorastał, dało Anderssonowi tytuł mistrza świata FIM Motocross w 1973 roku.

Na początku następnego sezonu Andersson doznał poważnej kontuzji pleców, ale w klasie 250 cm3 udało mu się zająć szóste miejsce. Pod koniec tego sezonu po raz pierwszy wygrał też Motocross of Nations z reprezentacją Szwecji.

W sezonie 1975 był na drugim miejscu, zanim Yamaha wycofała się z wyścigów z powodu kryzysu naftowego. Andersson kontynuował rywalizację w mistrzostwach w klasie 250 cm3, a w 1977 roku przeniósł się do klasy 500 cm3, gdzie odniósł indywidualne zwycięstwo w Motocross of Nations.

W tym okresie nadal odnosił sukcesy w krajowych mistrzostwach Szwecji, a w latach 1977–1979 zdobył trzy tytuły z rzędu. W sumie Andersson odniósł dziewięć zwycięstw w GP przed odejściem z mistrzostw świata pod koniec lat 70-tych.